Polityka pajacowania

Z Muzeum IV RP
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
FacebookTwitterWykop

Polityka pajacowania - błyskotliwe w swej lapidarności i zwięzłości określenie polityki Donaldu Tusku i jego Tymczasowego Rządu Okupacyjnego, ze szczególnym uwzględnieniem Jacka Vincenta Rostowskiego - ministra finansów.

Określenie to zostało wprowadzone do tezaurusa nowomowy w dniu 24.06.2009 przez jedną z najwybitniejszych Wolek - posłankę PiS Nelly Rokitę, w trakcie programu TVN24 "Kropka nad i":


Przykłady polityki pajacowania

  1. Pseudoprogram - "Polska 2030. Wyzwania rozwojowe"
  2. Turyści Tuska
  3. Podróż życia
  4. Kult Tuska
  5. Plastikowy penis i pistolet a także inne występy Janusza Palikota.
  6. Hucpy Stefana Niesiołowskiego
  7. Jeżdżenie na wały podczas powodzi
  8. Komentowanie wystąpienia jedynie słusznego premiera megamocnego rządu Mateusza Morawieckiego:

Rezygnacja z wyrażenia na rzecz ujednoznaczniającego teatru politycznego

Ponieważ PiS jest organizacją samouczącą się, restauracja wyrażenia teatr polityczny stała się niezbędna w chwili, gdy dostrzeżono, że stosowane od 2009 r. wyrażenia bliskoznaczne: "polityka pajacowania" i "polityka iluzjonistów" mogą prowadzić do pomylenia wrogich Prawym Wolakom działań z mistrzowskim osiągnięciami trupy kabaretowej "Bracia Mniejsi" "Zjawisko biologiczne", co mogłoby zwieść na manowce mniej wyrobionych politycznie, ukrytych zwolenników Partii.

Linki zewnętrzne

Patrz też